Vechtscheiding dreunt bij kinderen heel lang na
Een scheiding brengt altijd een crisis met zich mee. Het oorspronkelijke gezin bestaat immers niet meer en je moet met z’n allen op zoek naar een volgende stabiele periode.
Maar het verwoestende van een vechtscheiding is dat er helemaal geen nieuwe, stabiele periode voor het kind wordt gecreëerd. En dat doet natuurlijk iets met de ontwikkeling van het kind. De kans dat je later als volwassene ook weer in een scheiding terechtkomt, verdubbelt bijvoorbeeld, berekende het CBS een aantal jaren geleden. Een vechtscheiding dreunt op die manier nog vaak in een volgende generatie door.
In een huwelijk ben je zowel echtpaar als ouderpaar. Als door de scheiding het echtpaar ophoudt te bestaan, blijft alleen het ouderpaar over. Dat betekent dat als je je ex nog dwars wilt zitten, je dat vooral via het ouderschap kunt doen. Via de kinderen dus. Het gevolg is dat de tijdelijke crisis voor het kind een permanente crisis wordt. Wat moet je als 9-jarige als je jarenlang merkt dat je vader je moeder haat, terwijl jij van haar houdt? Wat moet je met alle ellende die je ouders na de scheiding blijven uitwisselen? De pijn die ouders over de scheiding niet zelf bereid zijn te dragen, leggen ze zo op het bordje van hun kind. Als vechtscheidende vaders en moeders dat niet zien, heeft de omgeving een belangrijke rol.
In een huwelijk ben je zowel echtpaar als ouderpaar. Als door de scheiding het echtpaar ophoudt te bestaan, blijft alleen het ouderpaar over. Dat betekent dat als je je ex nog dwars wilt zitten, je dat vooral via het ouderschap kunt doen. Via de kinderen dus. Het gevolg is dat de tijdelijke crisis voor het kind een permanente crisis wordt. Wat moet je als 9-jarige als je jarenlang merkt dat je vader je moeder haat, terwijl jij van haar houdt? Wat moet je met alle ellende die je ouders na de scheiding blijven uitwisselen? De pijn die ouders over de scheiding niet zelf bereid zijn te dragen, leggen ze zo op het bordje van hun kind. Als vechtscheidende vaders en moeders dat niet zien, heeft de omgeving een belangrijke rol.
Veel ouders die ooit strijdend uit elkaar gingen, vertellen achteraf dat ze door hun vechtscheidingsblindheid geen oog hadden voor de noden van hun kind. Weg dus, met dat taboe. Bemoei je als omgeving actief met een vechtscheiding en huil niet alleen maar empatisch mee met je verblinde broer, buurvrouw of vriendin. Als ouders na de scheiding door eigen woede en pijn verblind zijn, moet de omgeving hun de ogen durven openen en hun het belang van het kind laten zien. Alleen zo kunnen we met elkaar deze steeds verder uit de hand lopende epidemie te lijf.
(Ingekort artikel uit de Volkskrant, geschreven door Steven Pont; pycholoog en betrokken bij een televisieserie over echtscheidingen van het programma Klokhuis).
